تاثیر جنسیت بر شاخص مقاومت انسولین در پاسخ به فعالیت حاد استقامتی و دوره های ریکاوری متعاقب آن در افراد سالم

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر جنسیت بر غلظت گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در پاسخ به فعالیت حاد استقامتی و دوره های ریکاوری متعاقب آن در افراد سالم بود. بدین منظور هشت زن و هفت مرد 20-30 ساله به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت نمودند. آزمودنی ها دو جلسه فعالیت و کنترل را طی دو هفته متوالی اجرا نمودند. ترتیب اجرای جلسات به صورت تصادفی برای هر شخص مشخص شده بود. برنامه تمرینی برای جلسه فعالیت شامل 45 دقیقه فعالیت حاد استقامتی با شدت 75% ضربان قلب بیشینه در نظر گرفته شده بود. چهار نمونه خونی(6 میلی لیتر) به ترتیب قبل و بلافاصله بعد از فعالیت، همچنین 1 و 24 ساعت بعد از فعالیت جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس دو طرفه ی مکرر استفاده شد. نتایج نشان دادند که صرف نظر از جنسیت آزمودنی، اثر فعالیت و ریکاوری بر غلظت انسولین و مقدار مقاومت به انسولین معنی دار بود(p<0/05) ولی برای گلوکز معنی دار نبود. همچنین هنگامی که داده های تحقیق با استفاده از تغییرات حجم پلاسما تصحیح گردیدند، نتایج مشابهی برای انسولین مشاهده گردید. اما با در نظر گرفتن جنسیت، هیچ یک از فاکتورهای مورد اندازه گیری(گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین) معنی دار نشدند. با این وجود، تغییرات در جلسه فعالیت در مردان نسبت به زنان بیشتر بود. بر اساس یافته های تحقیق حاضر نتیجه گیری می شود که فعالیت حاد استقامتی و ریکاوری موجب بهبود شاخص مقاومت به انسولین بدون ارتباط با جنسیت می شود.